Rapora göre; anılan engeller öncelikle rüzgâr enerjisi teknolojilerinin performansı, çalışabilirliği, emniyeti, dayanıklılığı ve ekonomik sonuçları hakkındaki bilgilerden kaynaklanıyor.
İkinci olarak, başta tam ölçekli uygulayıcıların inşa edilmesi ve test edilmesi için olmak üzere, rüzgâr enerjisi teknolojilerinin geliştirilmesine yönelik sermayeye erişilemiyor. Aynı şekilde, enerji verimliliğini artıracak / gemilerin CO2 emisyonlarını azaltacak teşviklerin olmayışı da etkili oluyor.
Rapor, standartlaşmış bir değerlendirme metodunun geliştirilmesi sonrasında atılabilecek değişik adımları tanımlıyor. Bu adımlar, rüzgâr enerjisi hakkındaki bilgileri, söz konusu bilgilerin değerini ve bilgilere erişimi artırmayı ve tam ölçekli uygulayıcıların geliştirilmesi ve test edilmesi için sermayeye erişimi artırmayı amaçlıyor.
Tasarruf potansiyellerini belirlemek amacıyla değişik rüzgâr enerjisi teknolojileri için modeller geliştirildi. Rapora göre, gemilere yönelik bazı rüzgâr enerjisi teknolojilerinin 2020 yılında pazarlanabilir olması durumunda; dökme yük gemileri, tankerler ve konteyner gemileri için maksimum pazar potansiyelinin 2030 yılına kadar yaklaşık olarak 3,700 – 10,700 kurulu sistem ilave etmesi bekleniyor.
Anılan rüzgar enerjisi sistemlerinin kullanılması da 2030 yılında 3.5 – 7.5 Mt CO2 tasarrufuna yol açacak ve rüzgar enerjisi sektörü yaklaşık 6,500 – 8,000 doğrudan ve yaklaşık 8,500 – 10,000 dolaylı istihdam sağlayacak.
Kaynak: Maritime Journal